صفات پسندیده انسانی، گاهی به تنهایی تحسین برانگیز است و انسان را تحت تاثیر قرار می‌دهد. مثلا علم خوشایند هرکس است و عالم در چشم هرکس بزرگ می‌آید. پیش از دست یابی به موبایل، برخی حتی برای یک تماس تلفنی، مسافت طولانی‌ای طی می‌کردند اما اکنون چنین نیست. هر وقت که خواسته باشند، با هر کس در هر کشوری که بخواهند، تماس برقرار می‌نمایند. آدم چقدر تحسین می‌کند کس یا کسانی را که به فکر رفاه بشریت بودند و شب و روز تلاش کردند که به دانش از این قبیل، دست بیابند. تازه این وسایل پاسخ به نیاز زود گذری است که به زودی، آدم باید تمام اینها را بگذارند و خودش را برای یک مسافرت به ظاهر بی‌برگشت آماده نماید. گاهی سطح انسان به جایی می‌رسد که وسایل مدرن و پیشرفته دنیا را اسباب بازی‌هایی بیش نمی‌بیند. پس می‌خواهد کاری کند که در بازی زندگی، بازنده نباشد. اگر واقعا جدی به سرنوشتش بیندیشد، ممکن است بخت یارش باشد و با کسی رو به رو شود که فلسفه زیستن را برای او تشریح نماید و از آن پس در عین برخورداری از امکانات مادی، قلم سرنوشتش را به دست بگیرد. در تاریخ نمونه های فراوان از این‌گونه انسان‌ها داریم که با برداشتن "غشاوه" از چشم و پرده غفلت از گوش، الگوی دیگران قرار گرفتند. "بشر حافی" و کسانی دیگر، با دیدن عالمی، مسیر زندگی‌شان را تغییر دادند.

http://shfatemi.persianblog.ir/